مدیریت استرس در پاندمی کرونا

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی گلبانگ دنا، این روزها بسیاری افراد استرس ابتلا به ویروس کرونا را دارند.

ویروس کرونا نه تنها زندگی و سلامت میلیون‌ها انسان را مورد تهدید قرار داده و مرگ و میر و آسیب‌های جسمی به همراه داشته بلکه باعث ایجاد فاجعه روانی در کل جهان شده است.

در حالی که بین علایم بیماری کرونا با اختلال پنیک یا حمله‌های عصبی و وحشت تفاوت‌های ظریفی وجود دارد مثلا نشان‌های اولیه کرونا تنفس سخت، تب و لرز است، ولی در حملات پنیک که اضطرابی است علائم متفاوتی مانند درد و سنگینی روی قفسه سینه، گز گز دست ها، مور مور شدن بدن، انقباض عضلات، رعشه، خشکی دهان، عرق کردن و تپش زیاد قلب و ترس شدید از مردن یا بیماری است.

اکثر ما وقتی با اتفاقات و حوادث ناگواری مثل سیل، زلزله، یا از دست دادن عزیزی روبرو می‌شویم، یا احساس کنترل روی شرایط نداریم و اوضاع برایمان غیرقابل پیش بینی می‌شود؛ مانند مواجهه یا همه گیری ویروس کرونا، دچار استرس می‌شویم.

استرس گاهی نتیجه یک اتفاق مهم و غیرمعمول است و گاهی هم به دلیل انباشته شدن فشارهای کوچک پیش می‌آید.

وقتی احساس می‌کنیم شرایط برای ما غیرقابل تحمل شده و قادر به مدیریت اوضاع نیستیم، ممکن است در مرحله بحران باشیم.

هر یک از ما به شکل متفاوتی به استرس و حوادث ناگوار واکنش نشان می‌دهیم؛ گاهی نشانه های جسمی مانند سردرد، دردهای پراکنده بدنی، مشکل گوارشی، احساس خستگی، کاهش اشتها و بی خوابی پیش می‌آید و گاهی نشانه های روانی رفتاری مانند احساس ترس و اضطراب، درماندگی، ناامیدی، کرختی و شوکه شدن، یا خشم را تجربه می‌کنیم.

بایدها و نبایدها در شرایط پراسترس و بحران

- اکثر رفتارها و واکنش هایی که افراد در هنگام حوادث و بحران های غیر منتظره از خود نشان می‌دهند، رفتارهایی طبیعی است، به همین دلیل به خود یا دیگران برچسب ضعیف، ترسو و یا غیرطبیعی بودن نزنیم.

-از موقعیت هایی که استرس ما را زیاد می‌کند دوری کنیم؛ برای مثال، کمتر اخبار منفی پیرامون خود را بررسی کنیم، خواندن اخبار یک یا دوبار در روز استرس کمتری دارد تا اینکه تمام طول روز را به پیگیری اخبار سپری کنیم.

- در مورد نگرانی ها و احساسات خود حرف بزنیم و از بیان آنها خجالت نکشیم.

اجازه بروز احساساتی مانند گریه و خشم را به خود و دیگران بدهیم.

- با احساسات و فکرهای خود نجنگیم، تغییر حال ما در هر لحظه طبیعی است و برای حل و فصل آن نیاز به زمان است.

-بپذیریم همه چیز در کنترل ما نیست؛ سعی کنیم برنامه و زندگی عادی خود را حفظ کنیم و روی چیزهایی که کنترل داریم تمرکز کنیم، نه روی مسائلی که کنترل نداریم.

- ساعت هایی را به دور از فضای مجازی بگذارنیم و کارهایی که برای ما آرامبخش است را در برنامه روزانه بگنجانیم؛ برای مثال نیایش کنیم، موسیقی گوش دهیم، کتاب بخوانیم یا فیلمی که دوست داریم را ببینیم.

- در شرایط بحرانی و بی ثبات، تصمیمات مهمی نگیریم و تغییر بزرگ در زندگی خود ایجاد نکنیم.

-به اندازه کافی استراحت کنیم، خواب خوب و کافی کمک می‌کند که توان خود را بازیابی کنیم.

- ورزش کنیم؛ اگر امکان ورزش منظم نداریم، تحرک بیشتری داشته باشیم و دست کم بیست دقیقه در روز پیاده روی کنیم.

- از روش های آرام سازی استفاده کنیم. در مواقع استرس نفس های عمیق بکشیم.

- در حضور کودکان در مورد اخبار منفی صحبت نکنیم.

-از مصرف هر نوع دارو بدون تجویز پزشک خودداری کنیم. از مخدرها و یا الکل برای سرکوب حس های منفی استفاده نکنیم.

- در صورتی که احساس کردیم برای چند روز متوالی نمی‌توانیم کارهای روزمره را انجام دهیم و یا کنترل بر شرایط خود نداریم، به پزشک، روانپزشک یا روانشناس مراجعه کنیم.

- در صورت نیاز به کمک های پزشکی، روانپزشکی و یا روانشناسی، به مراکز خدمات جامع سلامت، درمانگاه ها، بیمارستان ها و یا هر مرکز درمانی که در دسترس است مراجعه کنیم.